ദുബായില്‍ ഒരു ചായക്കുറി

അമ്മവീട്ടിലെ ഒരു വെക്കേഷന്‍ കാലത്ത് ആദ്യവും അവസാനവുമായി ഒരു ചായക്കുറിയില്‍ പങ്കെടുത്ത സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇപ്പോള്‍ മുപ്പതുവര്‍ഷമെങ്കിലും കഴിഞ്ഞുകാണും. ഊക്കന്‍ അയ്യപ്പന്‍ അയാളുടെ പുരമേയാനുള്ള പണമുണ്ടാക്കാനായിരുന്നു ആ‍ ചായക്കുറി നടത്തിയത്. “വാ, മ്മ്ക്ക് അയ്യപ്പന്റെ ചായക്കുറിക്ക് പോയിട്ട് വരാം,” തെക്ക് ന്ന് വെക്കേഷനു വന്ന മരുമകനെ ചായക്കുറിക്കു പോകുമ്പോള്‍ കൂടെക്കൂട്ടാമെന്ന് കേശാമ കരുതിയതെന്താണാവോ? ഗോവിന്ദന്റെ ചായക്കടയിലെ ബെഞ്ചിലിരുന്ന് നാട്ടുവിശേഷങ്ങള്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കുറെ ആളുകള്‍ പരിപ്പുവടയും ഉഴുന്നുവടയും ചായയും കഴിച്ചു (കുഞ്ഞായിരുന്ന എനിക്ക് പപ്പടവടയും സുഖിയനും വെള്ളച്ചായയും). പിന്നെ ഓരോരുത്തരായി എഴുന്നേറ്റ് ഗോവിന്ദന് പൈസ കൊടുത്ത് സ്ഥലം കാലിയാക്കി.

 “ഇന്തെന്ത് ചായക്കുറി” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. “ഇവരെല്ലാം കൊടുത്ത പൈസ അയ്യപ്പനുള്ളതാ. ഗോവിന്ദന്റെ വക അയ്യപ്പന് നല്ലൊരു ഡിസ്ക്കൌണ്ടും കിട്ടും. അങ്ങനെ അയാള്‍ പെര മേയും,” കേശാമ പറഞ്ഞു തന്നു. കടമല്ല, തിരിച്ചുകൊടുക്കേണ്ട, ദാനം സ്വീകരിക്കുകയാണെന്ന ദുരഭിമാനവും വേണ്ട. ചായക്കുറിയുടെ നന്മകളുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ കുടുംബആത്മഹത്യകള്‍ പെരുകുമായിരുന്നോ? ചായക്കുറി കണ്ടുപിടിച്ചതാര്? ബംഗ്ലാദേശിലെ ഗ്രാമീണ്‍ ബാങ്ക് വിപ്ലവത്തിന് മുഹമ്മദ് യൂനുസിന് നോബെല്‍ പ്രൈസ് കൊടുത്ത സ്ഥിതിക്ക് ചായക്കുറി കണ്ടുപിടിച്ചയാള്‍ക്ക് എന്തു കൊടുക്കണമായിരുന്നു?

ദുബായിലെ കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വാടക പേടിച്ച് ഷാര്‍ജയിലേക്കോടുന്ന ജിഷി സാമുവല്‍ വീടുമാറ്റച്ചെലവുകള്‍ (പ്രധാനമായും മൂന്നു മാസവാടക അഡ്വാന്‍സ് ) മീറ്റ് ചെയ്യുന്നതിനായി ഒരു കുറിക്കല്ല്യാണം നടത്തണമെന്നു പറാഞ്ഞപ്പോഴാണ് കണ്ടാണശ്ശേരിക്കാരുടെ ചായക്കുറി ഓര്‍ത്തത്. കോഴിക്കോട്ടുകാര്‍ക്ക് അത് കുറിക്കല്ല്യാണമെന്ന് ഇപ്പോളറിഞ്ഞു. മലപ്പുറത്തിതിന് പണപ്പയറ്റെന്നാണ് പറയുന്നതെന്നും ജിഷി തന്നെ പറഞ്ഞു തന്നു. അപ്പോളാണ് ഞങ്ങളുടെ ചായക്കുറിക്ക് മാത്രമുള്ള ഒരു വിശേഷം ഞാന്‍ ജിഷിക്ക് പറഞ്ഞുകൊടുത്തത്. ചായകുടി കഴിഞ്ഞ് പണം കൊടുക്കുമ്പോള്‍ ചായക്കടക്കാരന്‍ തുക എത്രയാണെന്ന് വിളിച്ചു പറയും. (‘പാലിയത്ത് കേശവന്‍ നായര്‍ മുപ്പതു രൂപ’ എന്ന് ചെവിയിലിപ്പോളും മുഴങ്ങുന്നു). അതുകൊണ്ട് ഒരു ഗുണമുണ്ട് - പിശുക്കന്മാരും ഒന്ന് കയ്യയക്കും. ഇതെല്ലാം കുറുമാലിപ്പുഴയ്ക്ക് തെക്ക് കേട്ടുകേള്‍വിപോലുമില്ലാത്ത കാര്യങ്ങളാണെന്നും രേഖപ്പെടുത്തേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.